top of page

May 13,2015

 

e.e. cummings (USA, 1894-1962)

 

 

somewhere i have never travelled, gladly beyond
any experience, your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which i cannot touch because they are too near

your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully, mysteriously) her first rose

or if your wish be to close me, i and
my life will shut very beautifully, suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;

nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility: whose texture
compels me with the colour of its countries,
rendering death and forever with each breathing

(i do not know what it is about you that closes
and opens; only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody, not even the rain, has such small hands

κάπου δεν έχω ποτέ ταξιδέψει, πρόθυμα πέρα

από κάθε εμπειρία, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους:

στην πιο εύθραυστη χειρονομία σου υπάρχουν πράγματα

       που με περικλείουν,

ή που δεν μπορώ ν' αγγίξω γιατί είναι πολύ κοντά

 

 

η παραμικρή σου ματιά εύκολα θα με ξεκλειδώσει

αν και έχω κλείσει τον εαυτό μου σαν δάχτυλα,

ανοίγεις πάντα πέταλο το πέταλο τον εαυτό μου όπως ανοίγει

      η Άνοιξη

(αγγίζοντας επιδέξια, μυστηριακά) το πρώτο της

        τριαντάφυλλο

 

 

ή αν η ευχή σου είναι να με κλείσεις, εγώ και

η ζωή μου θα παύσουμε πολύ ωραία, ξαφνικά,

όπως όταν η καρδιά αυτού του λουλουδιού φαντάζεται

το χιόνι προσεκτικά παντού να πέφτει·

 

 

τίποτα απ' όσα πρόκειται ν' αντιληφθούμε σ' αυτό τον κόσμο

      δεν

ισούται με τη δύναμη της έντονης ευθραυστότητάς σου:

      η υφή της οποίας

με υποβάλλει με το χρώμα των τόπων της,

ερμηνεύοντας τον θάνατο και το παντοτινό με κάθε ανάσα

 

 

(δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει

και ανοίγει· μόνο κάτι μέσα μου καταλαβαίνει

ότι η φωνή των ματιών σου είναι βαθύτερη απ' όλα

        τα τριαντάφυλλα)

κανείς, ούτε και η βροχή ακόμη, δεν έχει τόσο μικρά χέρια 

 

 

(μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

κρατώ την καρδιά σου μαζί μου (την κρατώ μες
στην καρδιά μου) δεν την αποχωρίζομαι ποτέ (όπου
κι αν πάω πηγαίνεις κι εσύ, καλή μου, κι ό,τι γίνεται
από μένα μόνο είναι δικό σου έργο, αγαπημένη μου)
        δεν φοβάμαι
καμία μοίρα (γιατί εσύ είσαι η μοίρα μου, γλυκιά μου) δεν

        θέλω
κανέναν κόσμο (γιατί ομορφιά μου εσύ είσαι ο κόσμος μου, ο               αληθινός)
και είσαι εσύ ό,τι από πάντα σημαίνει ένα φεγγάρι
κι ό,τι ένας ήλιος πάντα θα τραγουδάει είσαι εσύ

 

 

εδώ βρίσκεται το βαθύτερο μυστικό που κανένας δεν γνωρίζει

(εδώ βρίσκεται η ρίζα της ρίζας ο ανθός του ανθού

κι ο ουρανός του ουρανού ενός δέντρου που ονομάζεται ζωή:

       που αναρριχάται

ψηλότερα απ' όσο η ψυχή μπορεί να ελπίζει ή ο νους να κρυφτεί)

και αυτό είναι το θαύμα που θέλει τ' αστέρια χωριστά 

 

κρατώ την καρδιά σου ( την κρατώ μες στην καρδιά μου)

 

 

(μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός)

 

bottom of page